Tracklist front / back album covers
Pavlos Sidiropoulos - En Lefko
play / listen download rar
Παύλος Σιδηρόπουλος - Εν Λευκώ (1982)
Πλευρά Α'
1) Το βιβλίο των ηρώων (2:45)
2) Η (3:20)
3) Αντεργκράουντ με στρας (3:42)
4) Ύστατη στιγμή (3:52)
5) Θάνατος (5:21)
Πλευρά Β'
6) Χωρίς αιτία (3:22)
7) VoodooChild (3:22)
8) Κάποτε θα δεις (2:48)
9) Τζονιχάκειον άσμα (2:23)
10) Επειδή χωρίσαμε σαν εραστές (στη Νάνα) (2:41)
Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος
(εκτός των κομματιών «Χωρίς Αιτια» σε μουσική Βασίλη Πετρίδη και «Τζονιχάκειον Άσμα» σε στίχους Νίκου Τζονιχάκη)
Παίζουν οι Απροσάρμοστοι:
Παύλος Σιδηρόπουλος: τραγούδι, κρουστά, φωνητικά
Αλέκος Αράπης: μπάσο
Οδυσσέας Γαλανάκης: ηλεκτρική κιθάρα
Βασίλης Πετρίδης: ηλεκτρική κιθάρα
Άκης Σημηριώτης: τύμπανα
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Νίκος Πολίτης: μπάσο
Βαγγέλης Χριστόπουλος: όμποε
Γιάννης Τερζάκης: πιάνο
Χρήστος Σφέτσας: τσέλο
Παραγωγή: Δημήτρης Ταμπόσης
Ηχοληψία: Νίκος Πολίτης (STAMSTUDIO)
Βοηθοί παραγωγής: Θέκλα Τσελεπή, Eva Pluss, Γιάννης Στρογγύλης
Σχεδίαση εξωφύλλου: Νίκος Λυμπερόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος, Τόλης Μαστρόκαλος
Layout: Neurographiques Ltd.
TRIVIA
Σχετικά με την παραγωγή του δίσκου και την επιλογή του Δημήτρη Ταμπόση, ο Σιδηρόπουλος είπε σε συνέντευξή του στον Μάκη Μηλάτο: «Ο Ταμπόσης, αφ’ενός μεν είναι μουσικός, αφ’ετέρου έχει και μια πείρα που είναι πολύ χρήσιμη. Περισσότερο απ’όλα, όμως, μετράει η ευαισθησία του. Ήταν, για μένα, μια εγγύηση πίσω απ’τα κουμπιά. Είναι στρέιτ τύπος, αλλά εγώ αυτό χρειαζόμουνα. Αφού να σκεφτείς, την παραγωγή ήθελε να την κάνει ο Πουλικάκος. Θα γινότανε της πουτάνας... Δε θα βγάζαμε άκρη... Στην ηχογράφηση με τον Ταμπόση πήγανε όλα καλά. Εγώ έβαζα το φίλινγκ και αυτός την ορθότητα, και καταφέραμε να φτιάξουμε τα κομμάτια έτσι όπως πρέπει. Σε δυο τρία κομμάτια πετύχαμε μια ζωντανή ατμόσφαιρα, που στο «Φλου» την είχα πετύχει μόνο μια φορά, στο «Στην Κ.», που το θεωρώ και το καλύτερο κομμάτι, αλλά πέρασε απαρατήρητο». [συνέντευξη στο περιοδικό Ποπ+Ροκ, τεύχος 55, Σεπτέμβριος 1982]
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο με εταιρεία (πρώτο επίσημο από τη συνεργασία του με τον Μαρκόπουλο και μετά) στις 17 Φεβρουαρίου 1982, μετά από συμφωνία με το διευθυντή Γιώργο Πετσίλα, για λογαριασμό της ΕΜΙ. Για το «Φλου», είχε υπογράψει πως «αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από το δίσκο» -λαμβάνοντας έναντι μια προκαταβολή- ενώ τα μέλη των Σπυριδούλα είχαν υπογράψει ένα συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4%. Εκείνη την εποχή, η ΕΜΙ συγκέντρωνε την ανερχόμενη αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ: Σιδηρόπουλος, Σπυριδούλα, Μουσικές Ταξιαρχίες, Φατμέ και Sharp Ties.
Σχετικά με τη λογοκρισία, ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος αφηγείται το 1984: «Στην προληπτική λογοκρισία, τα τραγούδια του «Εν Λευκώ» πέρασαν όλα. […] Στη δευτεροβάθμια λογοκρισία με φωνάζει ο Γιώργος Πετσίλας και μου λέει «κοίταξε να δεις, μου’ρθε ένα χαρτί κι αν θέλουμε να κυκλοφορήσει άλλη παρτίδα από το «Εν Λευκώ», πρέπει να βγάλεις τα τραγούδια «Η», «Αντεργκράουντ με στρας» και «Ύστατη στιγμή». Για προτροπή της νεολαίας στα ναρκωτικά τα δύο πρώτα για προσβολή της δημοσίας αιδούς το τρίτο. Γράφω λοιπόν ένα γράμμα προς τον τύπο της Ελλάδας, ημερήσιο και περιοδικό, όπου εν ολίγοις λέω: Όλοι σας κυνηγηθήκατε, πολλοί από σας βασανιστήκατε, άλλοι φυλακιστήκατε, προεκλογικά μιλούσατε για κατάργηση της λογοκρισίας. Αντί λοιπόν να χρησιμοποιείτε κι εσείς την καταστολή σαν μέσο, γιατί δεν χρησιμοποιείτε το διάλογο;».
Στο ορχηστρικό «Grand Finale» που ενορχήστρωσε ο Κυριάκος Σφέτσας, παίζουν οι: Βαγγέλης Χριστόπουλος (όμποε), Γιάννης Τερζάκης (πιάνο) και Χρήστος Σφέτσας (τσέλο). Στην εφημερίδα Έθνος γράφτηκε τότε από τον Κώστα Μπετινάκη ότι οι μουσικοί αυτοί αποτελούν τους Απροσάρμοστους.
Ως λεπτομέρεια της εκκεντρικά underground -για την εποχή- αισθητικής του εξωφύλλου, διακρίνεται η κονκάρδα που φοράει στο πέτο του μπουφάν του ο Παύλος, η οποία διαφημίζει το συγκρότημα PiL –δηλαδή τους Public Image Ltd. του Johnny Rotten των Sex Pistols, γκρουπ ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο για την εποχή, ακόμα στους κύκλους του new wave.
Την ίδια εποχή με τις ηχογραφήσεις του «Εν Λευκώ», στο StamStudio ηχογραφούσαν το «Montage Fatal» οι Psycho, αλλά και οι Φατμέ τον «Άσωτο Υιό». Οι Φατμέ μαζί με τον Σιδηρόπουλο και τους Απροσάρμοστους συναντήθηκαν εκείνο τον καιρό σε πολλές συναυλίες που είχε κλείσει η ΕΜΙ.
ΟΙ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ
«(…) έχοντας αλλάξει και ’γω δεν ξέρω πόσους μπασίστες και ντράμερ, φτιάχνω το σημερινό μου γκρουπ, τους Απροσάρμοστους. Τώρα πια το γκρουπ είναι έτοιμο και, όπως ξέρεις, σύντομα θα κυκλοφορήσουμε ένα δίσκο, που θα λέγεται «Εν Λευκώ» και που η μουσική και οι στίχοι του είναι δικοί μου. Όπως βλέπεις δεν πολυκαθόμουνα αυτό τον καιρό, αλλά το μυαλό μου στο βάθος-βάθος του ήταν πάντα εκεί» έλεγε ο Παύλος την άνοιξη του 1982 [συνέντευξη στον Άκη Λαδικό για το περιοδικό Phenomenon, τεύχος 4, Αύγουστος 1982]. Κάπου μέσα στο ’80, και ενώ οι πιθανότητες συνεργασίας με άλλα συγκροτήματα, όπως οι Σπυριδούλα και οι Sharp Ties έχουν προσπεράσει, ο Σιδηρόπουλος μοντάρει τη νέα μπάντα του, με σκοπό τη μόνιμη συνεργασία με μια βάση μουσικών. Το συγκρότημα αποτελούσαν νέοι μουσικοί: Οδυσσέας Γαλανάκης και Βασίλης Πετρίδης στις ηλεκτρικές κιθάρες, Αλέκος Αράπης στο μπάσο και Κυριάκος Δαρίβας στα τύμπανα –ο οποίος, λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων, αντικαστάθηκε για τις ηχογραφήσεις του δίσκου από τον Άκη Σημηριώτη, με τον οποίο ο Σιδηρόπουλος γνωριζόταν από το 1971 και την ηχογράφηση του «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Με οδηγό το υλικό του νέου δίσκου, η νέα μπάντα προβάρει αδιάκοπα μέχρι την ηχογράφηση το ’82 –ενώ έχουν αρχίσει να «πειράζουν» και μερικές παλιότερες συνθέσεις του Παύλου, όπως την «Ώρα του Stuff» από το «Φλου». Ο Παύλος περιπαιχτικά είχε απαγορεύσει στους μουσικούς να ακούνε το «Φλου», όσο έκαναν πρόβες. Ο Αλέκος Αράπης θυμάται: «Με τη Σπυριδούλα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Επρόκειτο για μία μπάντα, στην οποία προστέθηκε ο Παύλος, ενώ εμείς ήμασταν πιτσιρίκια και ο Παύλος κυριολεκτικά μας έπλασε».
Ο ΔΙΣΚΟΣ
Ο Δημήτρης Πουλικάκος είχε αρχικά αναλάβει την παραγωγή του demo υλικού για το δίσκο άλλωστε, η γνώμη του είχε παίξει βασικό ρόλο και στην τελική διαμόρφωση των Απροσάρμοστων, ακόμα και στην προσθήκη του Σημηριώτη. Υπό την επίβλεψή του, έγιναν οι πρώτες δοκιμαστικές ηχογραφήσεις στο στούντιο του Κυριαζή –τότε ηχογραφήθηκε «Το Βιβλίο των Ηρώων» στην πρώτη του, πιο αργόσυρτη, εκδοχή. Το Μάρτιο του 1982 –καθώς επισημοποιείται η συμφωνία με την ΕΜΙ- ξεκινούν οι ηχογραφήσεις στο StamStudio του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Κορωπί, οι οποίες διαρκούν περίπου δύο μήνες. Τη φροντίδα στην ηχοληψία είχε ο Νίκος Πολίτης (Εξαδάκτυλος, Socrates), ο οποίος έπαιξε και μπάσο στο «Η». Ο Δημήτρης Ταμπόσης, μουσικός με καριέρα κυρίως στο εξωτερικό, ανέλαβε τη συνολική παραγωγή. Σημαντική ήταν επίσης η συμβολή του λόγιου συνθέτη και φίλου του Παύλου, Κυριάκου Σφέτσα, ο οποίος ενορχήστρωσε –πάνω σε μια μελωδία του Παύλου- το τελευταίο ορχηστρικό κομμάτι «Επειδή χωρίσαμε σαν εραστές (Στην Νάνα) ή Grand Finale».
Τα δέκα κομμάτια του δίσκου φέρουν την υπογραφή του Παύλου Σιδηρόπουλου, σε στίχους και μουσική –εκτός από το «Χωρίς αιτία» του οποίου τη μουσική έγραψε ο Βασίλης Πετρίδης και το «Τζονιχάκειον άσμα» που είναι πάνω σε στίχους του Νίκου Τζονιχάκη. Ως ηχητικό κλίμα, το «Εν Λευκώ» μαρτυρούσε τις επιρροές του Παύλου εκείνη την εποχή, δηλαδή πρώτιστα τον Lou Reed και τον David Bowie.
ΥΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ
Το άλμπουμ δίχασε το μουσικό Τύπο της εποχής –κάποιοι έφτασαν να το χαρακτηρίσουν επικίνδυνο, ενώ άλλοι θεώρησαν ακόμα και ότι διαφημίζει τη χρήση ναρκωτικών. Η κυκλοφορία προκάλεσε μέχρι και την παρέμβαση της λογοκρισίας σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ ζητήθηκε από την εταιρεία να αποσυρθούν από το δίσκο τα κομμάτια «Η», «Αντεργκράουντ με στρας» και «Την ύστατη στιγμή». Ο Σιδηρόπουλος σχολιάζει σχετικά [στον Ανδρέα Γιαννακουλόπουλο, συνέντευξη για το περιοδικό Μουσική, Οκτώβριος 1982]: «Δεν επιτρέπεται να υπάρχει αυτή η ανελευθερία της έκφρασης. [...] Η κυβέρνηση προεκλογικά είχε υποσχεθεί την κατάργηση της λογοκρισίας, πράγμα το οποίο, όπως βλέπουμε, δεν έχει γίνει. Είναι φοβερό αυτό το πράγμα». Η αλήθεια είναι ότι η οξύτητα των νεοϋρκέζικων στάνταρντς του ροκ ήχου που χαρακτηρίζει τις ηχογραφήσεις, καθώς και η αμεσότητα των βαθιά βιωματικών και σκληρών στίχων τους, έχρισαν έκτοτε άτυπα το «Εν Λευκώ» ως τον πλέον στριφνό και «δύσκολο» δίσκο του Σιδηρόπουλου, ο οποίος όμως άφησε πίσω του συνθέσεις που αποτελούσαν για χρόνια το κύριο σώμα του ρεπερτορίου των συναυλιών του, ενώ χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μέχρι να αποτιμηθεί η πραγματική αξία του.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΚΟ
«Καταρχήν οφείλουμε να δηλώσουμε ευθύς εξαρχής ότι: 1) το «Εν Λευκώ» είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος ελληνικός δίσκος ροκ που’χει κυκλοφορήσει ως τώρα, 2) αποτελεί μια αποστομωτική απάντηση σ’όσους επιμένουν να υποστηρίζουν ότι η ελληνική γλώσσα δεν «κολλάει» με το ροκ. [...] Το ροκ εν ρολ υπάρχει εδώ όχι μόνο ως ήχος, αλλά πρώτα και κύρια ως διάθεση, ως στάση ζωής. [...] Κι αυτή είναι η δουλειά του Παύλου Σιδηρόπουλου που, σαρκαστής, απελπισμένος ή επιθετικός, δεν προσποιείται, δεν το παίζει «τάχα-δήθεν», αλλά μιλάει για πράγματα που ξέρει και που τον αφορούν. Οι συνθέσεις του Σιδηρόπουλου έχουν και νεύρο και ένταση. Ο ήχος, πότε αγχώδης πότε σε αδιάκοπη ένταση».
Βένια Γονατοπούλου, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 8 Σεπτεμβρίου 1982
«Το «Εν Λευκώ» τους δε δείχνει σαν τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να μας πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Το μόνο που καταφέρνει είναι να αιτιολογήσει τ’όνομά τους: Απροσάρμοστοι. Όχι κοινωνικά, κάθε άλλο. [...] Αλλού είναι απροσάρμοστοι. Μουσικά π.χ. έχουν σταματήσει γύρω στην εποχή του ‘Rock’N’Roll Animal’ του Lou Reed. Στιχουργικά –και εδώ είναι που μπαίνει και η Σκουπιδοαισθητική στο χορό- βρίσκονται στις ίδιες πάνω κάτω περιοχές, στις οποίες έκοβε βόλτες η σκέψη του Reed την ίδια εκείνη εποχή (...). Έτσι, απ’την πρώτη μέχρι την τελευταία στροφή του δίσκου δεχόμαστε κατάμουτρα ένα ελεεινό άκουσμα, που μόνο ροκ εν ρολ δεν είναι: μια μουσική που δε δείχνει να θέλει τίποτα, μια μουσική ανίκανη να υπερασπίσει ή να διεκδικήσει το παραμικρό, ένα κακότεχνο, ατσούμπαλο, επώδυνο και ανηλεές γκάπα γκούπα, που θυμίζει άμαξα της Wells-Fargo, καθώς δέχεται επίθεση των Κομάντσι του Μονόφθαλμου Αετού στο Φαρ Ουέστ. [...] Μ’έναν τόσο φτηνό, ανεύθυνο όσο κι επικίνδυνο τρόπο, ικανό να κάνει τέτοιο κακό στους μικρότερους, όσο ίσως και τα φωτορομάντσα στις ταλαίπωρες κι εγκαταλειμμένες απ’όλους και όλα μαθητευόμενες κομμωτριούλες, κοπτοραπτούδες, μοδιστρόνια και τα σχετικά. Είναι ντροπή!».
Κώστας Λυμπερόπουλος, περιοδικό Ήχος, τεύχος 115, Οκτώβριος 1982
«Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και οι Απροσάρμοστοι είναι ίσως το μόνο χέβι γκρουπ που μπορώ να ακούσω. Ο γενέθλιος δίσκος του γκρουπ που έχει τον τίτλο «Εν Λευκώ» είναι μια σπουδή πάνω στις προηγούμενες «άγριες» δουλειές του Lou Reed και του Mick Jagger. Ένα μοναδικό συναίσθημα και στις δύο πλευρές του δίσκου, καθιστώντας τον μοναδικό ροκ εν ρολ δίσκο, και όχι μόνο στο μουσικό στιλ, όπως οι περισσότεροι στην Ελλάδα. [...] Όταν πρωτάκουσα το τελευταίο κομμάτι της πρώτης πλευράς, το «Θάνατος», μέσα στη βαβούρα ενός γραφείου, μου ήρθε στο μυαλό η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη. [...] Διαθλώντας μέσα από προσωπικά βιώματα κι εμπειρίες, μας δίνει ένα εξαίρετο δείγμα ευαισθησίας συνάμα κι αγωνίας.».
Θοδωρής Κούτσης, περιοδικό Phenomenon, τεύχος 7, Νοέμβριος 1982
«Το «Εν Λευκώ» έκρυβε μέσα του μια δύναμη, ένα πάθος, μια αγωνία και μια νεύρωση για το ροκ εν ρολ, που κανείς άλλος ελληνικός δίσκος δεν το έχει κατορθώσει μέχρι τώρα. [...] είναι ένα δισκογραφικό καύχημα του ελληνικού ροκ και μάλιστα γεννημένο σε χρόνο ανύποπτο και όταν βασίλευε η μεγαλύτερη από πλευράς προσανατολισμού θολούρα στο εγχώριο ροκ».
Θοδωρής Κούτσης, περιοδικό Phenomenon, τεύχος 9, Φεβρουάριος 1983
«Το «Εν Λευκώ» έχει την αξία που έχει και το «Τζάνκι» του Burroughs. Και τα δύο μιλούν για ηρωίνη. Και τα δύο μας ξετυλίγουν την ψυχολογία της πρέζας σαν σερπαντίνα. Και τα δύο θεωρούνται απαγορευμένα. Αλλά κυρίως και τα δύο λειτουργούν σαν μαγικές εικόνες. Αν δεν έχεις ανπετυγμένη όραση, βλέπεις χειροκρότημα. Αν έχεις όραση, βλέπεις την καταδίκη! [...] Μόνο οι κρετίνοι πιστεύουν ότι το «Εν Λευκώ» καλλιεργεί τη μυθολογία της πρέζας. [...] Όσοι φροντίζουν να μυθοποιήσουν την πρέζα δε μιλούν απευθείας γι’αυτή. [...] Ο Σιδηρόπουλος δε σου πλασάρει τίποτα. Εξομολογείται δακρύζοντας».
Μανώλης Νταλούκας, περιοδικό Ήχος, τεύχος 133, Απρίλιος 1984
«Σε μια πρώτη ακρόαση, το «Εν Λευκώ» παρουσιάζεται γυμνό, γεμάτο όμορφα κρυπτομεταλλοτεχνοροκίζοντα κομμάτια χωρίς αρχή και τέλος, και τον Σιδηρόπουλο σχεδόν αμήχανο μέσα στους ίδιους του τους στίχους, οι οποίοι ασχολούνται κατά βάση με την ηρωίνη και με ψευτοαλανιάρες γκόμενες κι είναι χύμα σε απωθητικό βαθμό. Σιγά σιγά μπαίνεις στο κλίμα, πετάς τα μισά κομμάτια στα σκουπίδια και κρατάς τα άλλα μισά σφιχτά πάνω σου: «Το Βιβλίο των Ηρώων», «VoodooChild», «Κάποτε θα Δεις», και βέβαια, «Η», χωρίς κακόμοιρες μυθοποιήσεις κι ακόμη πιο κακόμοιρες απομυθοποιήσεις, ο Παύλος Σιδηρόπουλος γράφει και τραγουδάει αυτά ακριβώς που συμβαίνουν με την πρέζα, τον ακόλουθό της κι όλα τα συμπαρομαρτούμενα. Μέσα σε μια χούφτα στίχους».
Αλέκος Παπαδόπουλος, περιοδικό Ήχος, Απρίλιος 1991
WIKI
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών από υπερβολική δόση ηρωΐνης.
Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα σε ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του Κώστας καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων του Πόντου και είχε τη βιοτεχνία παραγωγής χαρτιού ΕΛΦΩΤ, όμως πολιτικά ανήκε στην αριστερά. Από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της πεζογράφου και παιδαγωγού Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Μέχρι τα έξι του χρόνια η οικογένειά του έμεινε στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού του, ενώ μετά τη γέννηση της αδερφής του Μελίνας η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αρχικά στα Πατήσια και από το 1970 μέχρι το 1984 στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου της Κυψέλης.
Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν η μητέρα Τζένη με τα δύο παιδιά να είναι πολύ δεμένα μαζί της. Σαν μαθητής ο Σιδηρόπουλος έπαιρνε καλούς βαθμούς χωρίς να είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Ο Σιδηρόπουλος ήρθε σε επαφή με το ροκ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 μέσα από τις επιτυχίες των Animals και έγινε φανατικός ακροατής της νέας μουσικής, πηγαίνοντας σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής όπως οι Charms.
Τελειώνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1967, πέρασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη ήταν συμφοιτητής και συγκάτοικος με τον μετέπειτα τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό. Την περίοδο εκείνη ο Σιδηρόπουλος έπαιζε κρουστά και μαζί με τον Γερμανό έπαιζαν συχνά μουσική. Παράλληλα, κυκλοφορούσε στη ροκ σκηνή της πόλης, παρακολουθώντας συχνά το συγκρότημα Μακεδονομάχοι, αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση πως θα ασχολούταν ενεργά με τη μουσική δημιουργία. Σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο, λόγω της χούντας, ο Σιδηρόπουλος ένιωθε απογοητευμένος από τις φοιτητικές οργανώσεις της εποχής, ενώ σταδιακά εγκατέλειψε τις σπουδές του.
Ξεκίνημα της καριέρας στη μουσική
Το 1969, ο Σιδηρόπουλος γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians, σε μια συναυλία τους και αμέσως δέθηκαν, συνειδητοποιώντας πως ταιριάζουν τα μουσικά τους γούστα. Κατέβηκαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα, όπου και κυκλοφόρησαν το σινγκλ 45 στροφών Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους. Το 1971, έπαιξαν στον συναυλιακό χώρο Κύτταρο, σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος. Την ίδια χρονιά συμμετείχαν με δύο κομμάτια στον δίσκο Ζωντανοί στο Κύτταρο. Στο Κύτταρο γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια και Δημήτρη Πουλικάκο, αλλά και με τα Μπουρμπούλια, που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Συμμετοχή στα Μπουρμπούλια
Το 1972, τα Μπουρμπούλια είχαν έρθει σε ρήξη με τον Σαββόπουλο και, στη συνέχεια, δύο από τα μέλη τους αποχώρησαν. Οι Σιδηρόπουλος και Δεληγιαννίδης τους αντικατέστησαν και συνενώθηκαν στο συγκρότημα μαζί με τα δύο εναπομείναντα μέλη, τον Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς) και τον Βασίλη Ντάλα (μπάσο). Το νέο σχήμα των Μπουρμπουλιών ξεκίνησε να εμφανίζεται ζωντανά σε διάφορους χώρους της Αθήνας. Λίγο μετά κυκλοφόρησε τον δίσκο 45 στροφών Ο Ντάμης ο σκληρός, ο οποίος αρχικά ονομαζόταν Ο Ντάμης ο ληστής, αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία. Το συγκρότημα όμως δεν κατάφερε να βρει εταιρεία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας, ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη, Δισκοθήκη για νεολαία, κόπηκε από τη λογοκρισία. Στην Αθήνα δεν υπήρχαν ευκαιρίες για ζωντανές εμφανίσεις ύστερα και από την άρνηση του Σαββόπουλου να συνεργαστεί μαζί τους. Πήγαν στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1973 προσπαθώντας να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα εκεί, αλλά τα έσοδα από τις συναυλίες ήταν χαμηλά. Ο Δεληγιαννίδης έφυγε σύντομα για την Αγγλία και στις αρχές του 1974 το συγκρότημα διαλύθηκε. Λίγο μετά ο Σιδηρόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα, ύστερα από παράκληση της οικογένειας του που πήγε να τον βρει, και εργάστηκε για λίγο στην επιχείρηση του πατέρα του.
Συνεργασία με τον Μαρκόπουλο
Κατά τη διάρκεια της έντονα πολιτικοποιημένης περιόδου της μεταπολίτευσης που ακολούθησε την πτώση της χούντας το 1974 το ενδιαφέρον του κοινού είχε επικεντρωθεί στο πολιτικό τραγούδι και το ροκ είχε περάσει στο περιθώριο. Λίγους μήνες μετά από την επιστροφή του στην Αθήνα ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του, τα έργα Θεσσαλικός κύκλος (1974), και Οροπέδιο (1976), ενώ είχε και μια ελάχιστη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του δίσκου Ανεξάρτητα (1975). Παράλληλα έκανε μουσικές και θεατρικές εμφανίσεις στις συναυλίες του Μαρκόπουλου. Στις 4 και 6 Οκτωβρίου του 1976 ο συνθέτης πραγματοποίησε συναυλίες στο Ηρώδειο, με τη συμμετοχή του Σιδηρόπουλου, οι οποίες μαγνητοσκοπήθηκαν και ηχογραφήθηκαν αλλά κυκλοφόρησαν μόλις το 1990. Έτσι έκλεισε η πρώτη περίοδος της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, στην οποία ο Σιδηρόπουλος τα επόμενα χρόνια θα αναφερόταν αρνητικά σε συνεντεύξεις του, χαρακτηρίζοντας την μια νεκρή περίοδο για τον ίδιο. Όμως αργότερα, στα τέλη του 1986, οι δύο τους θα συνεργάζονταν ξανά, καθώς ο Σιδηρόπουλος ερμήνευσε τέσσερα τραγούδια και δύο ποιήματα στον δίσκο του συνθέτη Τολμηρή Επικοινωνία (1987).
Αν και ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε καλλιτεχνικά τελματωμένος κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, η περίοδος εκείνη ήταν σημαντική για την προσωπική του ζωή. Την άνοιξη του 1976 πήρε απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία για ψυχολογικούς λόγους. Λίγο αργότερα, μέσα από μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα ονόματι Κάθυ, για την οποία έγραψε το τραγούδι «Για την Κ», ο Σιδηρόπουλος θα γνώριζε τη συμμαθήτρια της Γιόλα Αναγνωστοπούλου με την οποία θα έμεναν μαζί μέχρι το 1980. Κατά την περίοδο της σχέσης του με την Αναγνωστοπούλου φαίνεται να ξεκίνησε να κάνει χρήση ηρωίνης.
Ηχογράφηση του Φλου
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Σιδηρόπουλος είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τον ιστορικό δίσκο του φίλου του Δημήτρη Πουλικάκου Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος που κυκλοφόρησε το 1976. Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα Σπυριδούλα στο κινηματοθέατρο Κνωσός. Γνωρίζοντας πως ο Σιδηρόπουλος έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Αρχικά ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας διασκευές ξένων τραγουδιών στις συναυλίες τους στην επαρχία. Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου.
Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Χόμπι που τους είχε παραχωρηθεί. Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με τους Δάμων και Φιντίας. Μέσα από τη γνωριμία του Σιδηρόπουλου με τον Θοδωρή Σαραντή, τότε υπεύθυνου ξένου ρεπερτορίου της ΕΜΙΕΛ (τέως Columbia), ήρθε σε επαφή με τον διευθυντή της εταιρείας Γιώργο Πετσίλα ο οποίος συμφώνησε να κυκλοφορήσει το δίσκο. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Σαραντής με βοηθό τον Μάνο Ξυδού και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη. Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών που γνωρίζονταν για χρόνια με τον Σιδηρόπουλο όπως οι Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates), ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος) και ο Γιώργος Μαγκλάρας που έπαιξε ηλεκτρικό βιολί στο ψυχεδελικό «Η ώρα του Stuff», το πρώτο τραγούδι του Σιδηρόπουλου που αναφέρεται στα ναρκωτικά. Στο κομμάτι αυτό έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα της γιατί είχε μόλις αλλάξει δισκογραφική εταιρεία. Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το άπειρο συγκρότημα, εν μέρει λόγω των προβλημάτων εθισμού που ήδη είχε.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε καθυστερημένα τον Μάιο του 1979. Η υποδοχή του από τον ειδικό τύπο ήταν γενικά θετική. Οι πωλήσεις όμως ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως η αποδοχή και οι πωλήσεις του Φλου θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ+Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής». Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν, πιθανόν γιατί οι Σπυρόπουλοι ήθελαν να ακολουθήσει το συγκρότημα μια πιο ξεκάθαρη πολιτική γραμμή.
Καριέρα ως ηθοποιός
Η πρώτη επαφή του Σιδηρόπουλου με την υποκριτική είχε γίνει κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, με τον ρόλο του να έχει αρκετά θεατρικά στοιχεία. Το καλοκαίρι του 1977 μέσω του Τόλη Μαστρόκαλου, μπασίστα των Σπυριδούλα γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, γνωστού για την ταινία του Αλδεβαράν. Ο Θωμόπουλος εντυπωσιάστηκε από τη σκέψη και τη φωτογένεια του Σιδηρόπουλου και, επιθυμώντας να συνεργαστούν, προσάρμοσε το σενάριο της επόμενης ταινίας του, Ο Ασυμβίβαστος,στον χαρακτήρα του. Ο Σιδηρόπουλος δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, παρά τις επιφυλάξεις του για το σενάριο, ενώ τραγουδούσε και όλα τα τραγούδια της ταινίας. Τα γυρίσματα έγιναν το 1977 και τη γενική επιμέλεια της μουσικής επένδυσης της ταινίας είχε ο συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής Γιώργος Θεοδωράκης, γιος του Μίκη. Ο τελευταίος έγραψε και ένα τραγούδι για την ταινία, το «Κάποτε θα 'ρθουν» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τέσσερα τραγούδια για το σάουντρακ έγραψε και ο Θωμόπουλος, ανάμεσα τους τη μπαλάντα «Να μ'αγαπάς» το οποίο αρχικά δεν ακούστηκε ιδιαίτερα αλλά μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου έγινε πολύ δημοφιλές στο ραδιόφωνο και διασκευάστηκε από διάφορους καλλιτέχνες. Η ερμηνεία του Σιδηρόπουλου πήρε γενικά θετικές κριτικές όμως η ταινία είχε μια αδιάφορη πορεία τόσο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 1979 όσο και στις αιθουσες.
Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη Οικογένεια Ζαρντή (ΕΡΤ, 1982) όπου έπαιζε το ρόλο ενός οπιομανούς γαλλοθρεμμένου αστού των αρχών του 20ου αιώνα.
Εταιρεία Καλλιτεχνών και συνεργασία με τους Απροσάρμοστους
Το καλοκαίρι του 1979 ο Σιδηρόπουλος είχε μείνει χωρίς συγκρότημα και κατά καιρούς τζάμαρε με τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον κιθαρίστα Θόδωρο (Τέρρυ) Παπαντίνα, τέως μέλος των Μακεδονομάχων τους οποίους ακολουθούσε φανατικά ο Σιδηρόπουλος στα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αποφάσισαν να φτιάξουν συγκρότημα και στο σχήμα προστέθηκαν οι Στίλπων Νέστορας (ρυθμική κιθάρα) και ο Γιώτης Μπαγκάλας (ντραμς). Ο Μπαγκάλας έμεινε λιγότερο από ένα μήνα και τον αντικατέστησε ο Τζίμης Τζιμόπουλος, τέως μέλος των Idols. Ο τελευταίος πρότεινε και το όνομα Art Associations για το συγκρότημα αλλά ο Σιδηρόπουλος επέμεινε να ελληνοποιηθεί σε Εταιρεία Καλλιτεχνών. Το γκρουπ πραγματοποίησε μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων όπου έπαιζε διασκευές ξένων κομματιών και μερικά τραγούδια από το Φλου αλλά δεν κυκλοφόρησε δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το «Clown», θα περιλαμβανόταν στον κατοπινό δίσκο του Σιδηρόπουλου Zorba the freak.
Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος κατέληξε σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους Απροσάρμοστους. Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το Εν λευκώ. Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» λογοκρίνονται, για «προτροπή στη χρήση ναρκωτικών» και το τραγούδι «Ύστατη στιγμή» για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Το 1985 κυκλοφορούν το Zorba the freak. Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου Τολμηρή επικοινωνία -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο Θηρασία. Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο Ηλεκτρικός Θησέας (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος). Το 1989 κυκλοφορεί το Χωρίς μακιγιάζ (ηχογραφημένος ζωντανά στο συναυλιακό χώρο Μετρό).
Θάνατος
Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Η επίσημη διάγνωση ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος». Το πρόβλημα με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο κλαμπ Αν όπου ο Σιδηρόπουλος εμφανιζόταν με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Στις 4 Δεκεμβρίου είχε πάει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου αλλά ήταν μεθυσμένος, διαπληκτίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και έφυγε με μια φίλη του. Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου ο Σιδηρόπουλος βρέθηκε στο σπίτι μιας άλλης φίλης του στο Νέο Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης και λίγο μετά ξεψύχησε στο ασθενοφόρο καθοδόν προς το νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. O Αλέκος Αράπης, μπασίστας των Απροσάρμοστων, έχει εκφράσει την υπόθεση πως ο Σιδηρόπουλος πήρε εσκεμμένα υπερβολική δόση με σκοπό να αυτοκτονήσει λόγω των προβλημάτων με το χέρι του, με βάση μια συζήτηση που είχαν λίγους μήνες πριν από το θάνατο του.
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Το 1991 οι Απροσάρμοστοι κυκλοφόρησαν τον δίσκο Άντε και καλή τύχη μάγκες, όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών οι Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας και Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος Τα μπλουζ του πρίγκηπα. Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος Εν αρχή ην ο λόγος, με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μουσική και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδόθηκαν για πρώτη φορά.
Τραγούδια από την τελευταία ηχογραφημένη συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους, που πραγματοποιήθηκε στο An Club στην Αθήνα στις 16-17 και 23-24 Μαρτίου του 1990, κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2017 σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου με τη συγκατάθεση των φίλων και συνεργατών του Παύλου Σιδηρόπουλου, Οδυσσέα Γαλανάκη, Αλέκου Αράπη και Κυριάκου Δαρίβα.
Δισκογραφία
Το ξέσπασμα/O κόσμος τους (Zodiac) 1970
Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac) 1971
Ο Ντάμης ο σκληρός/Aπογοήτευση (Zodiac) 1972
Φλου (ΕΜΙ) 1978
Εν λευκώ (ΕΜΙ) 1982
Zorba the freak (ΕΜΙ) 1985
Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1987
Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI) 1989
Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ) 1991
Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI) 1992
Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1993
Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση) 1994
Ο ασυμβίβαστος και πέντε σπάνια τραγούδια (Lyra) 1994
Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση) 1996
Επιτυχίες (ΜΒΙ) 1997
Στιγμές (Δίφωνο) 1997
Day after Day 2001 (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια)
Τα τραγούδια του Παύλου (EMI) 2002 (Συλλογή)
Συμμετοχές
Ζωντανοί στο κύτταρο (Με τα τραγούδια του "Απογοήτευση" και "Ο Γερο Μαθιός" 1971 Zodiac)
Θεσσαλικός κύκλος (Μαρκόπουλου) (EMI-COLUMBIA 1974/1975)
Ανεξάρτητα (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1975)
Οροπέδιο (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1976)
Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS) 1979
Σε άλλη γη (Σταύρος Λογαρίδης) (1980)
Νοκ άουτ (Χατζηνάσιου) (ΜΙΝΟS) (1986)
Τολμηρή επικοινωνία (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
Ηλεκτρικός Θησέας (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
H Συναυλία στο Ηρώδειο (Μαρκόπουλου) (PHILIPS 1990)
ΜαΘήματα πατριδογνωσίας (Διάφοροι) (Lyra 1991)
Η Φαντασία στην εξουσία (Ρομαντικοί παραβάτες) (7η Διάσταση)
Σε δύο δίσκους του Δημήτρη Πουλικάκου
Ροκ ιστορίες (ΕΜΙ)
Rocks beer (ΕΜΙ)
No comments:
Post a Comment