Tracklist front / back album covers
Pavlos Sidiropoulos - Flou
play / listen download rar
Παύλος Σιδηρόπουλος - Φλου (1978)
Πλευρά Α'
1) Ο Μπάμπης ο Φλου (3:30)
2) Μου πες θα φύγω (3:43)
3) Που να γυρίζεις (4:54)
4) Ξέσπασμα (3:21)
5) Οι σοβαροί κλόουν (4:36)
Πλευρά Β'
1) Το ’69 με κάποιο φίλο (2:54)
2) Στην Κ. (2:52)
3) Η ώρα του Stuff (6:25)
4) Τω αγνώστω Θεώ (2:24)
5) Εν κατακλείδι (2:53)
Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος
(εκτός από το «Ξέσπασμα», σε μουσική Παντελή Δεληγιαννίδη)
Παίζουν οι Σπυριδούλα:
Παύλος Σιδηρόπουλος: τραγούδι, κρουστά
Βασίλης Σπυρόπουλος: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Νίκος Σπυρόπουλος: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, πιάνο, συνθεσάιζερ, φλάουτο
Τόλης Μαστρόκαλος: μπάσο
Αντρέας Μουζακίτης: τύμπανα
Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Τάσος Φωτοδήμος: τύμπανα
Ανδρέας Γκαβογιάννης: τρομπόνι
Μάκης Παπαθεοδώρου: τενόρο σαξόφωνο
Γιάννης Φαναριώτης: άλτο σαξόφωνο, κλαρίνο
Δημήτρης Λεονταρίδης: τρομπέτα
Νίκος Πολίτης: μπάσο, slide κιθάρα
Δημήτρης Πολύτιμος: πιάνο
Γιώργος Μαγκλάρας: βιολί
«μία γυναίκα»*: γυναικεία φωνή
[*πρόκειται για τη Δήμητρα Γαλάνη που συμμετέχει στην «Ώρα του Stuff»]
Παραγωγή: Θόδωρος Σαραντής
Συντονισμός παραγωγής: Μάνος Ξυδούς
Ηχοληψία: Γιώργος Κωνσταντόπουλος
Βοηθοί ηχολήπτη: Εμμανουήλ Ψαρράς, Γιώργος Τζάννες
Σχεδίαση εξωφύλλου: Δημήτρης Αρβανίτης, Γιώργος Μανιάτης
Φωτογραφίες: Γιώργος Μανιάτης
TRIVIA
Το «Φλου» κυκλοφόρησε το Μάιο του 1979, παρά το γεγονός πως στο δίσκο αναγράφεται ως έτος κυκλοφορίας το 1978. Αυτό συνέβη επειδή τα εξώφυλλα είχαν ήδη τυπωθεί, κατά την προετοιμασία της κυκλοφορίας.
Ο «Μπάμπης ο Φλου» είχε ηχογραφηθεί πρώτη φορά το ’78, λίγους μήνες πριν τα recording sessions του «Φλου», στο κινηματογραφικό στούντιο του Αρβανίτη στα Εξάρχεια, με σκοπό να το παραδώσει ο Παύλος στην ΕΜΙΑΛ ως δείγμα του δίσκου.
Το όνομα του συγκροτήματος, κατά μία εκδοχή, ήταν δανεισμένο από την τραγική ιστορία της 12χρονης Σπυριδούλας Ράπτη την οποία σιδέρωσαν τα αφεντικά της, Γιώργος και Αντιγόνη Βεϊζαδέ, τον Αύγουστο του 1955. Λίγα χρόνια πριν δημιουργήσουν το συγκρότημα, οι αδερφοί Σπυρόπουλοι χρησιμοποίησαν το ίδιο όνομα για να υπογράψουν μια αντιεξουσιαστική μπροσούρα που κυκλοφόρησε στα Εξάρχεια. Σύμφωνα με φήμες, η φιλολογία γύρω από το όνομα άρεσε πολύ στον Γιώργο Πετσίλα, διευθυντή της ΕΜΙΑΛ τότε, τόσο που έστειλε τον παραγωγό Θόδωρο Σαραντή να πάει στο σπίτι της οδού Λήμνου και να βρει το συγκρότημα.
Το όνομα της Δήμητρας Γαλάνη δεν αναφέρεται πουθενά στο οπισθόφυλλο του δίσκου, καθώς τότε μόλις είχε αποχωρήσει από την ΕΜΙΑΛ για να υπογράψει συμβόλαιο με τη MINOS.
Ο Μάνος Ξυδούς (1953-2010), γνωστός παραγωγός δίσκων, μουσικός και μετέπειτα μέλος των Πυξ Λαξ, σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του [στον Αντώνη Μποσκοΐτη, περιοδικό Ποπ+Ροκ, τεύχος 339], είχε μιλήσει για τη γνωριμία του με τον Παύλο και την εποχή της δημιουργίας του «Φλου»: «Με τον Παύλο γνωριστήκαμε το 1978, όταν μας είχε καλέσει μαζί με τον Θόδωρο Σαραντή, υπεύθυνο της τότε ΕΜΙ, σε κάποιο σπίτι ν' ακούσουμε τα τραγούδια του. Κατά σύμπτωση, είχε πέσει γραμμή από την εταιρεία να βγάλει και τα δύο-τρία πιο πειραματικά πράγματα, όχι περισσότερα. Θυμάμαι, τότε είχαμε γίνει ένα με τον Παύλο και τα παιδιά του συγκροτήματος, υπήρχε ένα φοβερό πάθος δημιουργίας και ένας αυθορμητισμός δυσεύρετος για τα σημερινά δεδομένα. Ως παιδί κι εγώ, ήμουν άσχετος με αυτά τα πράγματα, μόνο κουμπιά έβλεπα μέσα στο στούντιο τότε. Πιάνω τον Παύλο και του λέω: “Σε τι νομίζεις ότι μπορώ να βοηθήσω; Δεν έχω γνώση του αντικειμένου. Μου απαντάει πως “Ξέρω ότι ακούς ξένη μουσική κι εγώ θέλω να βγάλω τέτοιον ήχο. Να μου πεις μόνο αν τους άρεσε”. Μου είπε ακόμα και κάτι άλλο: “Ξέρω ότι φτιάχνεις καλούς καφέδες”. Και πράγματι, όντας κλητήρας στην ΕΜΙ, μέσα στα καθήκοντά μου ήταν να φτιάχνω και καφέδες. Το 'χα συνηθίσει το άθλημα, το ήξερα. “Μη σε ξαφνιάζει”, μου είπε ο Παύλος, “δεν ξέρεις πόσο σημαντικός είναι ο καφές για ένα μουσικό στο στούντιο σε μια στιγμή ανάπαυλας”. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, μπόρεσα να καταλάβω πόσο δίκιο είχε ο άνθρωπος».
ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ
Είναι Σεπτέμβρης του 1977 και -μετά τη βραχύβια παρουσία των Last Barricade- οι αδερφοί Σπυρόπουλοι -Βασίλης και Νίκος, κιθαρίστες και οι δύο- δημιουργούν το συγκρότημα Σπυριδούλα, μαζί με τους Μάκη Μπλαζή (μπάσο), Αντρέα Μουζακίτη (τύμπανα), Γιώργο Κοτσμανίδη (φωνή) και Κώστα Κουρεμένο (φωνή). Γίνονται γρήγορα γνωστοί στους ροκ κύκλους, μέσα από συναυλίες στις οποίες παίζουν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground, Doors, καθώς και αρκετά blues. Την άνοιξη του ’78, έχουν ήδη αποχωρήσει Μπλαζής, Κουρεμένος και Κοτσμανίδης –οι οποίοι μέχρι τότε συγκατοικούσαν όλοι μαζί σε ένα νεοκλασικό της οδού Λήμνου (σημερινή Λέλας Καραγιάννη). Στο σχήμα προστίθεται ο μπασίστας Τόλης Μαστρόκαλος, ενώ λίγο μετά τη θέση του Μουζακίτη στα τύμπανα παίρνει ο Τάσος Φωτοδήμος.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Είναι η εποχή που ο Παύλος έχει ολοκληρώσει τη συνεργασία του με το Γιάννη Μαρκόπουλο, ενώ έχει συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις και συναυλίες με το Δημήτρη Πουλικάκο. Στις 6 Νοεμβρίου του 1977, ένα κυριακάτικο πρωινό, οι Σπυριδούλα παίζουν στο κινηματοθέατρο «Κνωσός». Ανάμεσα στο κοινό βρίσκεται και ο Πουλικάκος, ο οποίος γνωρίζοντας ότι οι συνθέσεις του «Φλου» είναι ήδη έτοιμες, προτείνει στον Παύλο να τους συναντήσει. Ο Βασίλης Σπυρόπουλος θυμάται πως η πρώτη τους συνάντηση έγινε δύο μέρες μετά τη συναυλία. Ήδη από τη δεύτερη συνάντησή τους, συμφώνησαν να συμμετέχει ο Παύλος στις συναυλίες τους, σε Αθήνα και επαρχία, ερμηνεύοντας δύο κομμάτια -το ‘Heartbreak Hotel’ (στην εκτέλεση του Elvis Presley) και το ‘A Τhousand Μiles From No Where’ του Buddy Guy. Τον Ιούνιο του ΄78, οι Σπυριδούλα οριστικοποιούν τη συνεργασία τους με τον Σιδηρόπουλο, με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ «Φλου» και ενώ έχουν ήδη προηγηθεί κάποιες πρώτες πρόβες πάνω στα τραγούδια που τους παρουσίασε ο Παύλος -ανάμεσα σε αυτά και ένα παλιότερο κομμάτι, το «Ξέσπασμα» από την εποχή των Δάμων & Φιντίας (σε μουσική Παντελή Δεληγιαννίδη), το οποίο πρότειναν οι Σπυρόπουλοι να ηχογραφηθεί εκ νέου.
Ο ΔΙΣΚΟΣ
Το καλοκαίρι του ’78, ο Παύλος και οι Σπυριδούλα ξεκινούν εντατικές πρόβες πάνω στο υλικό του δίσκου, στο κλαμπ Hobbyπου τους είχε παραχωρηθεί γι αυτό το σκοπό. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου μπαίνουν στο στούντιο, ηχογραφώντας αρχικά κάποια κομμάτια σε μορφή demo («Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα»). Φίλοι μουσικοί συνδράμουν στα sessionsκαι ένας από τους πλέον ιστορικούς δίσκους του ελληνόφωνου ροκ παίρνει σχήμα και μορφή. Ο Νίκος Πολίτης (περιστασιακά μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates) έπαιξε ηλεκτρικό μπάσο και slideκιθάρα σε δύο κομμάτια, ο Γιώργος Μαγκλάρας έπαιξε βιολί στην ψυχεδελική «Ώρα του Stuff», ο βετεράνος Δημήτρης Πολύτιμος των MGC και του Εξαδάκτυλου έπαιξε πιάνο, ενώ τα πνευστά –τα οποία έδιναν τη soulχροιά που άρεσε πάντα στον Παύλο- έπαιξαν φίλοι μουσικοί των Σπυριδούλα (Γκαβογιάννης, Παπαθεοδώρου, Φαναριώτης, Λεονταρίδης). Η «μία γυναίκα» που αναφέρεται στην «Ώρα του Stuff» και συνοδεύει στα φωνητικά, δεν είναι άλλη από τη Δήμητρα Γαλάνη –η οποία, μέσω μιας κοινής φίλης, είχε γνωριστεί με τον Παύλο και το Νίκο Σπυρόπουλο. Πίσω από τα τύμπανα βρίσκεται ακόμα ο Μουζακίτης, με εξαίρεση τα κομμάτια «Που να γυρίζεις» και «Οι σοβαροί κλόουν» στα οποία παίζει ο αντικαταστάτης του στη μπάντα, Τάσος Φωτοδήμος. Την ευθύνη της παραγωγής είχε ο Θόδωρος Σαραντής και σε ρόλο εκτελεστή παραγωγής, ο Μάνος Ξυδούς είχε αναλάβει το συντονισμό. Το εμβληματικό εξώφυλλο με τις «περίεργες» φωτογραφίες σχεδίασε ο Δημήτρης Αρβανίτης –πασίγνωστος πλέον για τις σημαντικές γραφιστικές δημιουργίες του- σε συνεργασία με το Γιώργο Μανιάτη, που έκανε τη φωτογράφιση των μουσικών.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, και παρά την πολύ θετική ανταπόκριση που εισέπραξε από το μουσικό Τύπο της εποχής, το «Φλου» δεν σημείωσε ιδιαίτερα μεγάλες πωλήσεις αμέσως μετά την κυκλοφορία του -κοντά στα 5.000 αντίτυπα τα πρώτα χρόνια. Σταδιακά όμως, αποκτούσε ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα, η οποία με την πάροδο των χρόνων άγγιξε τις διαστάσεις θρύλου. Μέχρι σήμερα δεν έχει πάψει να επανεκδίδεται συνεχώς και, τρεις δεκαετίες μετά, θεωρείται από πολλούς ως το σημαντικότερο άλμπουμ του ελληνικού ροκ –όχι μόνο επειδή συνιστά την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά κυρίως για τα τολμηρά στοιχήματα που όρισε όσον αφορά τις φόρμες της ροκ τραγουδοποιίας στην ελληνική σκηνή, την ενορχήστρωση, το ύφος της ερμηνείας και τη στιχουργική, τόσο ως προς τη γραφή όσο και στη θεματική της.
Στο πλαίσιο της προώθησης του «Φλου», ο Παύλος με την παρέα των Σπυρόπουλων έδωσαν αρκετές συναυλίες, στις οποίες εκτός των τραγουδιών του δίσκου, έπαιζαν και διασκευές των Rolling Stones, Chuck Berry και Lou Reed. Λίγους μήνες μετά η συνεργασία τους σταμάτησε –εξ αιτίας, μεταξύ άλλων, και πολιτικών διαφωνιών- αλλά διατήρησαν άριστες σχέσεις μεταξύ τους, ενώ τα επόμενα χρόνια συναντήθηκαν σε πολλές κοινές συναυλίες διαμαρτυρίας και φεστιβάλ. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Παύλος βρέθηκε με τους Σπυριδούλα στη Σαντορίνη το καλοκαίρι του ’81, προκειμένου να προβάρουν τα κομμάτια του νέου δίσκου («Εν Λευκώ») -και ενώ είχε ναυαγήσει μια πιθανή συνεργασία του με τους Sharp Ties. Όμως η πιθανότητα μιας δεύτερης συνεργασίας τους δεν προχώρησε ποτέ, ίσως και επειδή η εμπλοκή του Παύλου με τα ναρκωτικά λειτουργούσε ανασταλτικά γι αυτό το σκοπό.
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΚΟ
«Απ’την αρχή νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: ο δίσκος αυτός είναι δημιούργημα του Παύλου Σιδηρόπουλου […] Πρώτα ας ασχοληθούμε με το στίχο που, γραμμένος στα ελληνικά, δεν έχει να κρύψει τίποτα. […] Η περασμένη δεκαετία, την οποία έζησε και μάλιστα πολύ έντονα ο Παύλος, παρουσιάζεται ανάγλυφη μαζί με τις χαρακτηριστικές καταστάσεις και τα άτομα που συνθέτουν το ντεκόρ της. […] Το «Φλου» μουσικά καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των στίχων και βασικός υπεύθυνος γι’αυτό είναι ο Σιδηρόπουλος, που δεν άφησε τ’αγόρια του γκρουπ να δουλέψουν ελεύθερα. Είναι ολοφάνερο ότι οι Σπυριδούλα παίζουν προσεχτικά, λακωνικά και ίσως σε αυστηρά προκαθορισμένα πλαίσια που έχει φτιάξει ο Σιδηρόπουλος».
Μάκης Μηλάτος, περιοδικό 18
«Το καλύτερο ίσως άλμπουμ από πλευράς υλικού που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα. Υστερεί όμως αλλού, όπως π.χ. στην εγγραφή, που είναι κακή, ή στην εκτέλεση των τραγουδιών. Ίσως να έφταιγε και η δυστροπία του Σιδηρόπουλου, που πάντα είναι ασυμβίβαστος με το καθετί. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν η πρώτη καθαρά ελληνική ροκ δουλειά, μετά από αρκετά χρόνια, που είχε απήχηση στον κόσμο».
Α.Ο., περιοδικό Χιτ, τεύχος 23, 1980
«Είχαμε, γενικά, πολύ καιρό να δούμε μεγάλο δίσκο από ελληνικό συγκρότημα. […] Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Φλου δείχνει μια γνώση των βάσεων του ροκ απ’όλα τα μέλη και καλή, δημιουργική χρήση όλων των οργάνων –από το πιάνο μέχρι το (θαυμάσιο) ηλεκτρικό βιολί του Γιώργου Μαγκλάρα. […] Το αποτέλεσμα, πάντως, είναι ένας δίσκος, που δεν προσβάλλει ούτε την ΕΜΙΑΛ ούτε το συγκρότημα. Αντίθετα, αποτελεί μια σωστή βάση, που ελπίζουμε να έχει μια συνέχεια, τόσο για τους Σπυριδούλα όσο και για τα υπόλοιπα ελληνικά γκρουπ».
Πητ Κωνσταντέας, περιοδικό Ποπ+Ροκ, τεύχος 17, Ιούλιος 1979
«Το κλίμα του δίσκου είναι κλασικό ροκ με αρκετά στοιχεία μπλουζ. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ο ελληνικός του στίχος. Στίχος άμεσος, δεμένος σφιχτά με τη μουσική και πάνω απ’όλα ροκ στίχος. Το σημαντικό είναι ότι απ’όλη αυτή τη ροκ κίνηση που υπάρχει στην Ελλάδα από τα ερασιτεχνικά και ημιεπαγγελματικά γκρουπ βγήκε επιτέλους ένας δίσκος, που ίσως είναι μια αρχή κι ένα ταρακούνημα για μια συνέχεια, που έχει γίνει πια ανάγκη».
πρόλογος σε συνέντευξη των Σπυριδούλα, περιοδικό Μουσική, τεύχος 18, Μάιος 1979
«Δεν επιθυμώ να υποθέσω ότι ο Σιδηρόπουλος βρήκε επιτέλους τον πραγματικό του εαυτό, γιατί θα ήταν σαν να του χάριζα τη χειρότερή μου κατάρα. Γιατί, σ’αυτό το ύστατο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το κοινωνικό του πλαίσιο, ο Παυλος τάσσεται συνειδητά με την πλευρά των χαμένων, των καταδικασμένων στο αιώνιο μαρτύριο της σκέψης, της κρίσης και της απεγνωσμένης αναζήτησης μιας θέσης ζωής βιώσιμης, αλλά και αξιοπρεπούς. […] Το «Φλου», συνειδησιακός απόηχος της δεύτερης γενιάς, με καλύπτει συναισθηματικά σχεδόν απόλυτα. Οι στίχοι του, χτισμένοι λέξη προς λέξη με φροντίδα ευλαβική, αφήνουν σε κάθε τους άκρη να στάξει κι από μία παλιά, εγκαταλειμμένη σπορά, που, ως καρπός, πίστευε ότι θα δώσει την ελευθερία, αλλά δεν έδρεψε παρά την ταπείνωση, τη στάμπα του κοινωνικού παράσιτου, το θάνατο. […] Έχει συλλάβει τις βαθύτερες συναισθηματικές πτυχές της ελληνικής γενιάς που παρακολούθησε το Γούντστοκ από απόσταση και έπλασε στην ψυχή της ένα δικό της κόσμο για να πληρώσει το κενό. Και μπορεί, χωρίς κόπο, να την τοποθετήσει στο χώρο του σήμερα. Γιατί, είναι και αυτός ένα από τα καλύτερα παιδιά της».
Αργύρης Ζήλος, περιοδικό Ήχος, Μάιος 1979
«Η τρίτη άνοιξη του ελληνικού ροκ ξεκινάει με το «Φλου» του Σιδηρόπουλου, όπου έχουμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα της ροκ φόρμας και του (καλού) ελληνικού στίχου. […] Το «Φλου» μπορεί να ακούγεται μεγαγχολικό, αλλά, ιδωμένο μέσα από τη θεωρία της διαρκούς εξέγερσης και της επανάστασης της καθημερινότητας, ακούγεται πολύ τονωτικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία κάθε τέχνη που ξεπερνά κάποιο επίπεδο μετριότητας υπήρξε πάντα τέχνη διαμαρτυρίας, κριτικής και εξέγερσης».
Γιώργος Θεοχάρης, περιοδικό Μουσική, τεύχος 57, 1982
«Με το «Φλου» ο Σιδηρόπουλος απέδειξε ότι είναι ταυτόχρονα ποιητής και μουσικός. […] Εν κατακλείδι, το Φλου είναι ένα τίμιος και αισθαντικός δίσκος. Μιλώντας για το κλείσιμο μιας εποχής, εκπυρσοκροτεί την έναρξη μιας καινούριας».
Μανώλης Νταλούκας, περιοδικό Ήχος, Απρίλιος 1984
«(…) είναι το σημαντικότερο ροκ εν ρολ LPπου έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα. Συμπυκνώνει σχεδόν όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι τότε στη χώρα μας (για ποπ ακούστε τους Olympiansκαι για δημοτική παράδοση τους πρώτους δίσκους των Socrates): μπλουζ, ριθμ εν μπλουζ, χαρντ κιθάρες, ηλεκτρική κι ακουστική μπαλάντα, τεχνορόκ του αμερικάνικου Νότου, φανκ… αλλά και αναφορά στο μοναχικό θεό Διόνυσο (στο θείο Διονύση δηλαδή και κατά κόσμον Σαββόπουλο –πλέον μόνο κατά κόσμον…), όπως και άνοιγμα λογαριασμών με το αύριο στο «Τω Αγνώστω Θεώ», όπου οι μουλωχτές δαιμονισμένες λιθάρες μιλάνε μια γλώσσα που ακόμα τότε δεν είχε διαμορφωθεί καλά καλά. […] Στιχουργικά, ένα σπάνιο σμίξιμο της ιδιότροπης ελληνικής γλώσσας με τις αλλόφυλες ιδιοτροπίες του ροκ εν ρολ αναδεικνύει ένα στίχο που κινείται σε υψηλά επίπεδα ευαισθησία και συν-πάθειας […] Κανείς από τους δημιουργούς του «Φλου» δεν ξεπέρασε ποτέ την προσφορά του σ’αυτό το δίσκο. Και κανείς άλλος δίσκος δεν μπόρεσε να τυλιχτεί στην ίδια λάμψη».
Αλέκος Παπαδόπουλος, περιοδικό Ήχος, Απρίλιος 1991
WIKI
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης, τραγουδιστής και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών από υπερβολική δόση ηρωΐνης.
Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα σε ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του Κώστας καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων του Πόντου και είχε τη βιοτεχνία παραγωγής χαρτιού ΕΛΦΩΤ, όμως πολιτικά ανήκε στην αριστερά. Από την πλευρά της μητέρας του, Τζένης, ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της πεζογράφου και παιδαγωγού Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη, λογοτέχνιδος και πρώτης συζύγου του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Μέχρι τα έξι του χρόνια η οικογένειά του έμεινε στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού του, ενώ μετά τη γέννηση της αδερφής του Μελίνας η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αρχικά στα Πατήσια και από το 1970 μέχρι το 1984 στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου της Κυψέλης.
Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν η μητέρα Τζένη με τα δύο παιδιά να είναι πολύ δεμένα μαζί της. Σαν μαθητής ο Σιδηρόπουλος έπαιρνε καλούς βαθμούς χωρίς να είναι ιδιαίτερα μελετηρός. Ο Σιδηρόπουλος ήρθε σε επαφή με το ροκ κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 μέσα από τις επιτυχίες των Animals και έγινε φανατικός ακροατής της νέας μουσικής, πηγαίνοντας σε συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων της εποχής όπως οι Charms.
Τελειώνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το 1967, πέρασε στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη ήταν συμφοιτητής και συγκάτοικος με τον μετέπειτα τραγουδοποιό Βαγγέλη Γερμανό. Την περίοδο εκείνη ο Σιδηρόπουλος έπαιζε κρουστά και μαζί με τον Γερμανό έπαιζαν συχνά μουσική. Παράλληλα, κυκλοφορούσε στη ροκ σκηνή της πόλης, παρακολουθώντας συχνά το συγκρότημα Μακεδονομάχοι, αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση πως θα ασχολούταν ενεργά με τη μουσική δημιουργία. Σε μια έντονα πολιτικοποιημένη περίοδο, λόγω της χούντας, ο Σιδηρόπουλος ένιωθε απογοητευμένος από τις φοιτητικές οργανώσεις της εποχής, ενώ σταδιακά εγκατέλειψε τις σπουδές του.
Ξεκίνημα της καριέρας στη μουσική
Το 1969, ο Σιδηρόπουλος γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τότε κιθαρίστα των Olympians, σε μια συναυλία τους και αμέσως δέθηκαν, συνειδητοποιώντας πως ταιριάζουν τα μουσικά τους γούστα. Κατέβηκαν στην Αθήνα και αποφάσισαν να δημιουργήσουν το συγκρότημα-ντουέτο Δάμων και Φιντίας, όνομα εμπνευσμένο από τους δύο ομώνυμους πιστούς φίλους. Ήρθαν σε επαφή με τον Τάσο Φαληρέα, τότε ιδιοκτήτη δισκάδικου και σύμβουλου της δισκογραφικής εταιρείας Λύρα, όπου και κυκλοφόρησαν το σινγκλ 45 στροφών Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους. Το 1971, έπαιξαν στον συναυλιακό χώρο Κύτταρο, σε μια σειρά από συναυλίες μαζί με τους Socrates και Εξαδάκτυλος. Την ίδια χρονιά συμμετείχαν με δύο κομμάτια στον δίσκο Ζωντανοί στο Κύτταρο. Στο Κύτταρο γνωρίστηκαν με τους Θανάση Γκαϊφύλλια και Δημήτρη Πουλικάκο, αλλά και με τα Μπουρμπούλια, που έπαιζαν με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Συμμετοχή στα Μπουρμπούλια
Το 1972, τα Μπουρμπούλια είχαν έρθει σε ρήξη με τον Σαββόπουλο και, στη συνέχεια, δύο από τα μέλη τους αποχώρησαν. Οι Σιδηρόπουλος και Δεληγιαννίδης τους αντικατέστησαν και συνενώθηκαν στο συγκρότημα μαζί με τα δύο εναπομείναντα μέλη, τον Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς) και τον Βασίλη Ντάλα (μπάσο). Το νέο σχήμα των Μπουρμπουλιών ξεκίνησε να εμφανίζεται ζωντανά σε διάφορους χώρους της Αθήνας. Λίγο μετά κυκλοφόρησε τον δίσκο 45 στροφών Ο Ντάμης ο σκληρός, ο οποίος αρχικά ονομαζόταν Ο Ντάμης ο ληστής, αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία. Το συγκρότημα όμως δεν κατάφερε να βρει εταιρεία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας, ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη, Δισκοθήκη για νεολαία, κόπηκε από τη λογοκρισία. Στην Αθήνα δεν υπήρχαν ευκαιρίες για ζωντανές εμφανίσεις ύστερα και από την άρνηση του Σαββόπουλου να συνεργαστεί μαζί τους. Πήγαν στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1973 προσπαθώντας να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα εκεί, αλλά τα έσοδα από τις συναυλίες ήταν χαμηλά. Ο Δεληγιαννίδης έφυγε σύντομα για την Αγγλία και στις αρχές του 1974 το συγκρότημα διαλύθηκε. Λίγο μετά ο Σιδηρόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα, ύστερα από παράκληση της οικογένειας του που πήγε να τον βρει, και εργάστηκε για λίγο στην επιχείρηση του πατέρα του.
Συνεργασία με τον Μαρκόπουλο
Κατά τη διάρκεια της έντονα πολιτικοποιημένης περιόδου της μεταπολίτευσης που ακολούθησε την πτώση της χούντας το 1974 το ενδιαφέρον του κοινού είχε επικεντρωθεί στο πολιτικό τραγούδι και το ροκ είχε περάσει στο περιθώριο. Λίγους μήνες μετά από την επιστροφή του στην Αθήνα ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικού τραγουδιού, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του, τα έργα Θεσσαλικός κύκλος (1974), και Οροπέδιο (1976), ενώ είχε και μια ελάχιστη συμμετοχή σε ένα τραγούδι του δίσκου Ανεξάρτητα (1975). Παράλληλα έκανε μουσικές και θεατρικές εμφανίσεις στις συναυλίες του Μαρκόπουλου. Στις 4 και 6 Οκτωβρίου του 1976 ο συνθέτης πραγματοποίησε συναυλίες στο Ηρώδειο, με τη συμμετοχή του Σιδηρόπουλου, οι οποίες μαγνητοσκοπήθηκαν και ηχογραφήθηκαν αλλά κυκλοφόρησαν μόλις το 1990. Έτσι έκλεισε η πρώτη περίοδος της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, στην οποία ο Σιδηρόπουλος τα επόμενα χρόνια θα αναφερόταν αρνητικά σε συνεντεύξεις του, χαρακτηρίζοντας την μια νεκρή περίοδο για τον ίδιο. Όμως αργότερα, στα τέλη του 1986, οι δύο τους θα συνεργάζονταν ξανά, καθώς ο Σιδηρόπουλος ερμήνευσε τέσσερα τραγούδια και δύο ποιήματα στον δίσκο του συνθέτη Τολμηρή Επικοινωνία (1987).
Αν και ο Σιδηρόπουλος ένοιωθε καλλιτεχνικά τελματωμένος κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του με τον Μαρκόπουλο, η περίοδος εκείνη ήταν σημαντική για την προσωπική του ζωή. Την άνοιξη του 1976 πήρε απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία για ψυχολογικούς λόγους. Λίγο αργότερα, μέσα από μια σύντομη σχέση με μια κοπέλα ονόματι Κάθυ, για την οποία έγραψε το τραγούδι «Για την Κ», ο Σιδηρόπουλος θα γνώριζε τη συμμαθήτρια της Γιόλα Αναγνωστοπούλου με την οποία θα έμεναν μαζί μέχρι το 1980. Κατά την περίοδο της σχέσης του με την Αναγνωστοπούλου φαίνεται να ξεκίνησε να κάνει χρήση ηρωίνης.
Ηχογράφηση του Φλου
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο Σιδηρόπουλος είχε ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τον ιστορικό δίσκο του φίλου του Δημήτρη Πουλικάκου Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος που κυκλοφόρησε το 1976. Στις 6 Νοεμβρίου του 1977 ο Πουλικάκος είδε ζωντανά το συγκρότημα Σπυριδούλα στο κινηματοθέατρο Κνωσός. Γνωρίζοντας πως ο Σιδηρόπουλος έψαχνε μουσικούς για να ηχογραφήσει τις συνθέσεις του, του πρότεινε να τους συναντήσει. Αρχικά ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε σε προσωρινή βάση με το συγκρότημα, ερμηνεύοντας διασκευές ξένων τραγουδιών στις συναυλίες τους στην επαρχία. Η συνεργασία τους οριστικοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1978 με σκοπό την ηχογράφηση του άλμπουμ Φλου.
Το συγκρότημα και ο Σιδηρόπουλος ξεκίνησαν εντατικές πρόβες επάνω στα κομμάτια του δίσκου στο κλαμπ Χόμπι που τους είχε παραχωρηθεί. Τον Οκτώβριο μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν αρχικά ένα ντέμο με δύο κομμάτια, τα «Μπάμπης ο Φλου» και «Ξέσπασμα», με το τελευταίο να είναι διασκευή ενός κομματιού που είχε ηχογραφήσει ο Σιδηρόπουλος με τους Δάμων και Φιντίας. Μέσα από τη γνωριμία του Σιδηρόπουλου με τον Θοδωρή Σαραντή, τότε υπεύθυνου ξένου ρεπερτορίου της ΕΜΙΕΛ (τέως Columbia), ήρθε σε επαφή με τον διευθυντή της εταιρείας Γιώργο Πετσίλα ο οποίος συμφώνησε να κυκλοφορήσει το δίσκο. Την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Σαραντής με βοηθό τον Μάνο Ξυδού και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούντιο της Columbia στη Ριζούπολη. Συμμετείχε μια σειρά έμπειρων μουσικών που γνωρίζονταν για χρόνια με τον Σιδηρόπουλο όπως οι Νίκος Πολίτης (κατά καιρούς μέλος του Εξαδάκτυλου και των Socrates), ο Δημήτρης Πολύτιμος (MGC και Εξαδάκτυλος) και ο Γιώργος Μαγκλάρας που έπαιξε ηλεκτρικό βιολί στο ψυχεδελικό «Η ώρα του Stuff», το πρώτο τραγούδι του Σιδηρόπουλου που αναφέρεται στα ναρκωτικά. Στο κομμάτι αυτό έκανε φωνητικά η Δήμητρα Γαλάνη χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομα της γιατί είχε μόλις αλλάξει δισκογραφική εταιρεία. Οι ηχογραφήσεις σύμφωνα με μαρτυρίες ήταν δύσκολες με τον Σιδηρόπουλο να έρχεται σε ρήξη με το άπειρο συγκρότημα, εν μέρει λόγω των προβλημάτων εθισμού που ήδη είχε.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε καθυστερημένα τον Μάιο του 1979. Η υποδοχή του από τον ειδικό τύπο ήταν γενικά θετική. Οι πωλήσεις όμως ήταν απογοητευτικές και δεν ξεπέρασαν τις 5.000. Τα επόμενα χρόνια όμως η αποδοχή και οι πωλήσεις του Φλου θα αυξάνονταν θεαματικά, με το δίσκο να κάνει διαρκείς επανεκδόσεις, ενώ το 1992 ψηφίστηκε από τους συντάκτες του περιοδικού Ποπ+Ροκ ως το «καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής ροκ σκηνής». Οι Σπυριδούλα με τον Σιδηρόπουλο έκαναν μια σειρά ζωντανών συναυλιών για την υποστήριξη του δίσκου όμως λίγους μήνες μετά οι δρόμοι τους χώρισαν, πιθανόν γιατί οι Σπυρόπουλοι ήθελαν να ακολουθήσει το συγκρότημα μια πιο ξεκάθαρη πολιτική γραμμή.
Καριέρα ως ηθοποιός
Η πρώτη επαφή του Σιδηρόπουλου με την υποκριτική είχε γίνει κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, με τον ρόλο του να έχει αρκετά θεατρικά στοιχεία. Το καλοκαίρι του 1977 μέσω του Τόλη Μαστρόκαλου, μπασίστα των Σπυριδούλα γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, γνωστού για την ταινία του Αλδεβαράν. Ο Θωμόπουλος εντυπωσιάστηκε από τη σκέψη και τη φωτογένεια του Σιδηρόπουλου και, επιθυμώντας να συνεργαστούν, προσάρμοσε το σενάριο της επόμενης ταινίας του, Ο Ασυμβίβαστος,στον χαρακτήρα του. Ο Σιδηρόπουλος δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει, παρά τις επιφυλάξεις του για το σενάριο, ενώ τραγουδούσε και όλα τα τραγούδια της ταινίας. Τα γυρίσματα έγιναν το 1977 και τη γενική επιμέλεια της μουσικής επένδυσης της ταινίας είχε ο συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής Γιώργος Θεοδωράκης, γιος του Μίκη. Ο τελευταίος έγραψε και ένα τραγούδι για την ταινία, το «Κάποτε θα 'ρθουν» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τέσσερα τραγούδια για το σάουντρακ έγραψε και ο Θωμόπουλος, ανάμεσα τους τη μπαλάντα «Να μ'αγαπάς» το οποίο αρχικά δεν ακούστηκε ιδιαίτερα αλλά μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου έγινε πολύ δημοφιλές στο ραδιόφωνο και διασκευάστηκε από διάφορους καλλιτέχνες. Η ερμηνεία του Σιδηρόπουλου πήρε γενικά θετικές κριτικές όμως η ταινία είχε μια αδιάφορη πορεία τόσο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 1979 όσο και στις αιθουσες.
Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη Οικογένεια Ζαρντή (ΕΡΤ, 1982) όπου έπαιζε το ρόλο ενός οπιομανούς γαλλοθρεμμένου αστού των αρχών του 20ου αιώνα.
Εταιρεία Καλλιτεχνών και συνεργασία με τους Απροσάρμοστους
Το καλοκαίρι του 1979 ο Σιδηρόπουλος είχε μείνει χωρίς συγκρότημα και κατά καιρούς τζάμαρε με τον Τόλη Μαστρόκαλο και τον κιθαρίστα Θόδωρο (Τέρρυ) Παπαντίνα, τέως μέλος των Μακεδονομάχων τους οποίους ακολουθούσε φανατικά ο Σιδηρόπουλος στα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αποφάσισαν να φτιάξουν συγκρότημα και στο σχήμα προστέθηκαν οι Στίλπων Νέστορας (ρυθμική κιθάρα) και ο Γιώτης Μπαγκάλας (ντραμς). Ο Μπαγκάλας έμεινε λιγότερο από ένα μήνα και τον αντικατέστησε ο Τζίμης Τζιμόπουλος, τέως μέλος των Idols. Ο τελευταίος πρότεινε και το όνομα Art Associations για το συγκρότημα αλλά ο Σιδηρόπουλος επέμεινε να ελληνοποιηθεί σε Εταιρεία Καλλιτεχνών. Το γκρουπ πραγματοποίησε μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων όπου έπαιζε διασκευές ξένων κομματιών και μερικά τραγούδια από το Φλου αλλά δεν κυκλοφόρησε δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το «Clown», θα περιλαμβανόταν στον κατοπινό δίσκο του Σιδηρόπουλου Zorba the freak.
Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος κατέληξε σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους Απροσάρμοστους. Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το Εν λευκώ. Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στρας» λογοκρίνονται, για «προτροπή στη χρήση ναρκωτικών» και το τραγούδι «Ύστατη στιγμή» για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Το 1985 κυκλοφορούν το Zorba the freak. Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου Τολμηρή επικοινωνία -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο Θηρασία. Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο Ηλεκτρικός Θησέας (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος). Το 1989 κυκλοφορεί το Χωρίς μακιγιάζ (ηχογραφημένος ζωντανά στο συναυλιακό χώρο Μετρό).
Θάνατος
Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Η επίσημη διάγνωση ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος». Το πρόβλημα με την υγεία του και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο κλαμπ Αν όπου ο Σιδηρόπουλος εμφανιζόταν με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Στις 4 Δεκεμβρίου είχε πάει στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα φωνητικά του δίσκου αλλά ήταν μεθυσμένος, διαπληκτίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και έφυγε με μια φίλη του. Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου ο Σιδηρόπουλος βρέθηκε στο σπίτι μιας άλλης φίλης του στο Νέο Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης και λίγο μετά ξεψύχησε στο ασθενοφόρο καθοδόν προς το νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. O Αλέκος Αράπης, μπασίστας των Απροσάρμοστων, έχει εκφράσει την υπόθεση πως ο Σιδηρόπουλος πήρε εσκεμμένα υπερβολική δόση με σκοπό να αυτοκτονήσει λόγω των προβλημάτων με το χέρι του, με βάση μια συζήτηση που είχαν λίγους μήνες πριν από το θάνατο του.
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Το 1991 οι Απροσάρμοστοι κυκλοφόρησαν τον δίσκο Άντε και καλή τύχη μάγκες, όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών οι Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας και Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος Τα μπλουζ του πρίγκηπα. Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος Εν αρχή ην ο λόγος, με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μουσική και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδόθηκαν για πρώτη φορά.
Τραγούδια από την τελευταία ηχογραφημένη συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου με τους Απροσάρμοστους, που πραγματοποιήθηκε στο An Club στην Αθήνα στις 16-17 και 23-24 Μαρτίου του 1990, κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2017 σε συλλεκτική έκδοση βινυλίου με τη συγκατάθεση των φίλων και συνεργατών του Παύλου Σιδηρόπουλου, Οδυσσέα Γαλανάκη, Αλέκου Αράπη και Κυριάκου Δαρίβα.
Δισκογραφία
Το ξέσπασμα/O κόσμος τους (Zodiac) 1970
Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac) 1971
Ο Ντάμης ο σκληρός/Aπογοήτευση (Zodiac) 1972
Φλου (ΕΜΙ) 1978
Εν λευκώ (ΕΜΙ) 1982
Zorba the freak (ΕΜΙ) 1985
Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1987
Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI) 1989
Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ) 1991
Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI) 1992
Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1993
Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση) 1994
Ο ασυμβίβαστος και πέντε σπάνια τραγούδια (Lyra) 1994
Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση) 1996
Επιτυχίες (ΜΒΙ) 1997
Στιγμές (Δίφωνο) 1997
Day after Day 2001 (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια)
Τα τραγούδια του Παύλου (EMI) 2002 (Συλλογή)
Συμμετοχές
Ζωντανοί στο κύτταρο (Με τα τραγούδια του "Απογοήτευση" και "Ο Γερο Μαθιός" 1971 Zodiac)
Θεσσαλικός κύκλος (Μαρκόπουλου) (EMI-COLUMBIA 1974/1975)
Ανεξάρτητα (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1975)
Οροπέδιο (Μαρκόπουλου) (ΜΙΝΟS EMI 1976)
Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS) 1979
Σε άλλη γη (Σταύρος Λογαρίδης) (1980)
Νοκ άουτ (Χατζηνάσιου) (ΜΙΝΟS) (1986)
Τολμηρή επικοινωνία (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
Ηλεκτρικός Θησέας (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
H Συναυλία στο Ηρώδειο (Μαρκόπουλου) (PHILIPS 1990)
ΜαΘήματα πατριδογνωσίας (Διάφοροι) (Lyra 1991)
Η Φαντασία στην εξουσία (Ρομαντικοί παραβάτες) (7η Διάσταση)
Σε δύο δίσκους του Δημήτρη Πουλικάκου
Ροκ ιστορίες (ΕΜΙ)
Rocks beer (ΕΜΙ)
No comments:
Post a Comment